هدف از پژوهش حاضر پیش­بینی سطح تاب­آوری دانشجویان بر اساس مراحل تغییر رفتار تمرینی و خودکارامدی بود. بنابراین تعداد 292 دانشجوی دختر و پسر دانشگاه شهید بهشتی تهران به­ عنوان نمونه انتخاب شدند و پرسش­نامه­های تاب­آوری (کانر و دیویدسون، 2003)، مراحل تغییر رفتار تمرینی (کاردینال، 1997) و خودکارامدی (شوارتز، 1999) را تکمیل نمودند. نتایج نشان داد که بین دانشجویان از نظر سطح تاب­آوری و خودکارامدی در مراحل مختلف تغییر رفتار، تفاوت معنی­داری وجود دارد و دانشجویان در مراحل بالاتر (عمل و ثبات) دارای تاب­آوری و خودکارامدی بالاتری هستند. همچنین نتایج نشان داد بین مراحل تغییر رفتار تمرینی و خودکارامدی با سطح تاب­آوری همبستگی مثبت معنی­داری وجود دارد. در نهایت، دو متغیر مراحل تغییر رفتار و خودکارامدی پیش­بینی­کننده معنی­دار سطح تاب­آوری بودند. لذا می­توان فعالیت­بدنی و تمرین منظم را محیطی تاب­آفرین دانست که پرداختن به آن منجر به ایجاد برخی از ویژگی­های تاب­آوری می­شود.