تحقیق حاضر اثر یکپارچگی بینایی– شنوایی را بر ادراک و بازتولید و نیز انتقال از ادراک به عمل بررسی نمود. بدین منظور 30 آزمودنی در سه گروه بینایی، بینایی–شنوایی (تک کانالی) و بینایی- شنوایی (دوکانالی)، قرار گرفتند. افراد در گروه­ بینایی الگوی فرد ماهری را تماشا کردند و افراد در گروه­های بینایی–شنوایی، علاوه و همزمان با الگوی بینایی، سرعت زاویه­ای مفصل آرنج (تک کانالی) و سرعت زاویه­ای مفاصل آرنج و مچ (دو کانالی) را به صورت سونیفیکیشن دریافت کردند. الگوی مورد نظر پنج مرتبه ارائه و افراد به ده سوال در ارتباط با جنبه­های مختلف الگو پاسخ دادند و سپس در آزمون­های بازشناسی پارامتر و الگو شرکت کردند. برای مفاصل آرنج و مچ چهار متغیر شناسایی شد: خطای حداکثر سرعت زاویه­ای فلکشن، خطای حداکثر سرعت زاویه­ای اکستنشن، خطای حداکثر دامنه­حرکتی فلکشن و پارامتر زمان کلی. نتایج نشان داد در متغیر “درصد اطمینان پاسخگویی” و نه “پاسخ به سوالات” بین گروه­های آزمایشی تفاوت معنی­داری وجود  دارد (p=0.001). در مرحله بازتولید، در متغیرهای خطای حداکثر سرعت زاویه­ای اکستنشن  و پارامتر زمان کلی هر دو مفصل بین گروه­ها تفاوت معنی­داری به نفع گروه­های دو حسی مشاهده شد (p<0.05). به طور کلی در این تحقیق اثر مثبت یکپارچگی بینایی– شنوایی بر ادراک و بازتولید و انتقال مثبت ادراک– عمل به ویژه برای گروه­های دو حسی تایید شد. این نتایج با فرضیه تناسب حسی همراستا است و بیان می­کند که در تکلیف شوت جفت بسکتبال به دلیل سازگاری­های زمانی خاص، حس شنوایی در ادراک بهتر الگوی سرعت زاویه­ای، نقش مثبتی را ایفا می­کند.