چکیده
به منظور ارزیابی پتانسیل هیدروکربن زایی سازند مبارک، تعداد 19 نمونه سطح الارضی از برش میغان در شمال شرق شاهرود (البرز شرقی) مورد آنالیز های ژئوشیمیایی پیرولیز راک– ایول2 قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که سازند مبارک در برش مذکور با داشتن مقادیر نسبتاً بالای کل کربن آلی، و تحمل درجه حرارت کافی، دارای پتانسیل هیدروکربن زایی بوده که از مرحله دیاژنزعبورکرده است. رسم مقادیر Tmax در مقابل شاخص هیدروژن (دیاگرام ون کرولن)، برای نمونه های مورد مطالعه نشان داد که، سازند مبارک در منطقه میغان دارای کروژنی از نوع III و به مقدار کمتر مخلوطی از کروژن نوعII/III می باشد. مواد آلی موجود در سازند مبارک در برش مذکور با داشتنTmax بین 455 تا 498 درجه سانتیگراد، از پنجره نفت زایی عبور کرده و به مرحله تولید گاز مرطوب رسیده است. توزیع داده ها بر روی منحنی تغییرات رخساره آلی براساس مقادیر OI در مقابل HI عمدتا در محدوده گروه D و CD قرار دارد که معرف محیط اکسیدان می باشد. با توجه به نسبت S2/S3 مواد آلی افق های بالایی این سازند در مقایسه با لایه های زیرین کیفیتی بالاتر دارد. با افزایش اندک در محتویات کل کربن نمونه ها، به نظر می رسد ورود مواد آلی با منشاء خشکی و با نرخ رسوبگذاری نسبتا ثابت به حوضه رسوبی رخ داده باشد.