چکیده

اسپرمزایی، فرآیندی بسیار پیچیده و تنظیم شده است که در طی آن، سلولهای زایای بنیادی، به اسپرماتوزوآ تبدیل میشوند. این سلولهای بنیادی که سلولهای بنیادی 

اسپرماتوگونی نامیده میشوند، در قاعدهی لولههای منی ساز قرار دارند و دارای توانایی خودنوزایی و تمایز به سلولهای زایای عملکردی میباشند. به دلیل این توانایی، سلولهای 

بنیادی اسپرماتوگونی قادر به از سرگیری مجدد فرایند اسپرمزایی پس از آسیبهای بیضهای ایجاد شده توسط مواد سمی و یا پس از پیوند به گیرندهی نابارور میباشد. بنابراین، 

خودنوزایی این سلولها ضامن حفظ این جمعیت سلولی و در نتیجه، حفظ باروری میباشد. اگر چه مطالعات پیشین نشان داده است که سلولهای بنیادی اسپرماتوگونی موش 

و سایر گونهها میتوانند برای مدت طولانی زنده بمانند و تکثیر شوند، اما اطلاعات کمی از محیط کشت مناسب برای رشد سلولهای بنیادی اسپرماتوگونی انسانی در دست است. 

تشخیص مارکرهای سلولهای بنیادی اسپرماتوگونی، امکان جداسازی این جمعیت سلولی را فراهم میکند. جمعیت سلولی جدا شده، میتواند در محیط کشت تکثیر شده و سپس 

به گیرندهی نابارور پیوند زده شود. بنابراین، تشخیص مارکرها و تثبیت سیستمهای کشت طولانی مدت برای سلولهای بنیادی اسپرماتوگونی انسانی جهت استفاده از توانایی این 

سلولها در موارد بالینی ضروری است. در این مقاله، به بررسی مارکرهای شناخته شده برای سلولهای بنیادی اسپرماتوگونی و تکنیکهای کشت آزمایشگاهی جهت تکثیر این 

سلولها در انسان پرداخته شده است