چکيده مقاله:

زمينه و هدف: گرايش رو به رشد سريعی در مصرف دارو­های گياهی در کشور­های در حال توسعه وجود دارد. يکی از دارو­های سنتی که برای درمان ناباروری مردان استفاده می­شود گرده­ي نخل است. هدف از اين مطالعه بررسی تاثير عصاره­ی آبی گرده­ي نخل بر ميزان زنده ماندن و تکثير آزمايشگاهی سلول­های بنيادی اسپرماتوگونی موش نابالغ مي­باشد. 

مواد و روش‌ها: جداسازی تعليق سلولی شامل سلول­های سرتولي و سلول­های بنيادی اسپرماتوگونی ازبيضه­ی موش سوری شش تا ده روزه با دو مرحله هضم آنزيمی انجام شد. تعليق سلولي در محيط DMEM حاوی پنج درصد سرم در غياب و حضور غلظت های 06/0، 25/0 و 62/0 ميلي­گرم بر ميلي­ليتر عصاره­ی آبی گرده­ی نخل به مدت دو هفته کشت داده شد. به منظور ارزيابی رشد سلول­های بنيادی اسپرماتوگونی در انتهای مرحله کشت، تعداد کل سلول­ها به عنوان شاخص تکثير سلولی و تعداد سلول­های زنده برای ارزيابی ميزان زنده ماندن سلولی در نظر گرفته شد.

نتايج: درصد سلول­های زنده و تکثير سلولی پس از دو هفته کشت در گروه کنترل و گروه­های تيمار شده با غلظت­های 06/0، 25/0 و 62/0 ميلي­گرم بر ميلي­ليتر عصاره­ي آبی گرده­ی نخل تفاوت معني­داری با يکديگر نداشت (05/0 < P).

نتيجه‌گيری: نتايج اين مطالعه نشان داد که تيمار تعليق سلولی بيضه­ی موش نابالغ با عصاره­ی آبی گرده­ی نخل در محيط کشت، اثرات سمی بر ميزان زنده ماندن و تکثير سلولی اين سلول­ها نداشته است. بنابراين مي­توان از آن در مطالعات بعدی جهت بررسي روند کلوني­زايی سلول­های بنيادی اسپرماتوگونی در محيط کشت استفاده نمود.